Τελικά μπορούμε ;

*Αναδημοσίευση από το vardoulix.blogspot.com

Τις μέρες που διανύουμε, ειδικά το τελευταίο δεκαήμερο με τις παντός είδους ηθελημένες μαλακίες των κυβερνώντων δικτατόρων, έχουμε υποστεί ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ σπάσιμο @@ών και ψυχολογιών. Απειλές. Κίνδυνοι. Λεφτά που υπάρχουν και που δεν υπάρχουν. Η φτώχια που υπάρχει. Η φτώχια που θα έρθει. Το παρόν που ξύνεται. Το μέλλον που χάνεται. Συζητήσεις επί συζητήσεων για το πότε και πώς θα τον πιούμε. Γιατί ένα είναι σίγουρο. ΘΑ ΤΟΝ ΠΙΟΥΜΕ.

Εμείς όμως ρε μάγκες τί θέλουμε; Θέλουμε να αποφασίσουμε πως θα πεθάνουμε; Με πιστόλι, με σχοινί, με μαχαίρι ή από ποιά αρρώστια; Θέλουμε να φύγουν όλοι και να μας αφήσουν μόνους μας; Και όταν γίνει αυτό τί θα κάνουμε; Έχουμε κάτι να πούμε; Έχουμε πράγματα να κάνουμε; Μπορούμε να σηκωθούμε και να υψώσουμε τη φωνή μας και να κάνουμε κατανοητό ότι δε δεχόμαστε μαλακίες; ΜΠΟΡΟΥΜΕ;

Πολλοί έχουν προτείνει διάφορες λύσεις για να σκοτώσουμε αυτό το άδικο σύστημα. Δε θα τις αναλύσω γιατί τις σέβομαι. Κι αν τις αναλύσω όπως είμαι τώρα μπορεί να τις μειώσω. Το θέμα όμως είναι ότι αν σκοτώσουμε αυτό το σύστημα μπορεί να σκοτώσουμε και τους εαυτούς μας και τις ζωές μας που έχουν βασιστεί πάνω του. Είναι φόβος αυτός; ΝΑΙ. Μας τον έχουν καλλιεργήσει; ΝΑΙ. Είναι όμως υπαρκτός και ρεαλιστικός; Δυστυχώς κι εδώ η απάντηση είναι ΝΑΙ...

Άρα λοιπόν το θέμα δεν είναι αν μπορούμε. Οι ισορροπίες όπως έχουμε καταλάβει όλοι είναι τόσο λεπτές που μπορεί να ανατραπούν τα πάντα από στιγμή σε στιγμή. Δημιουργείται ντόμινο με το οτιδήποτε. Το θέμα είναι ότι δε θέλουμε γιατι φοβόμαστε αυτό που θα ακολουθήσει. Άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο αλλά σε όλους μας υπάρχει αυτός ο φόβος. Ο φόβος του πρωτόγονου ανθρώπου όταν είδε την αστραπή και τον κεραυνό. Όταν πρωτοείδε τη φωτιά. Όταν τον κυνήγησε για πρώτη φορά ένα άγριο ζώο. Όταν πρωτοένιωσε το κρύο να τον παγώνει.

Η ικανότητα του ανθρώπου να επιβιώνει υπάρχει, έστω κι αν έχει αποδυναμωθεί μέσα στους αιώνες. Αυτό που δεν υπάρχει επαρκώς για να την ενδυναμώσει είναι η αλληλεγγύη. Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα για να προετοιμάσουμε το αύριο από σήμερα, θέλουν όμως τόλμη, θάρρος, μάτι, κολύμπι ανάποδο στο ρεύμα, αλληλοστήριξη. Αυτό που βλέπω όμως πολλές φορές είναι ένα απέραντο ΕΓΩ. Και με ανησυχεί ότι δεν το βλέπω μόνο απ'έξω. Το βλέπω και μέσα μου. Και μόνο αν καταφέρω να το νικήσω θα πιστέψω πραγματικά στην αλληλεγγύη...

Στον αγώνα για να επιβιώσουμε μαζί με τους συνανθρώπους μας και να πάρουμε πίσω τις ζωές μας χρειάζεται να σκοτώσουμε τις παλιές μας ζωές. Το αύριο δεν έχει έρθει ακόμα. Έχουμε πολύ δρόμο. Είναι σημαντικό να τον βαδίσουμε και μόνοι μας και μαζί με σημαία τον άνθρωπο. Όχι με σημαία κάποιον μαλάκα.

* Όπως είχε πει και ο πιτσιρίκος σε κάποιο post του "Αγάπη ρε μουνιά! "

** Το κείμενο έχει γραφτεί υπό 4ήμερη αφωνία μου. Δε μιλάω καθόλου. Αν πω και καμιά μαλακία συγχωρέστε με :)

*** Η απουσία προτάσεων και λύσεων είναι γιατί δεν τις έχω.